Ορισμός

Ο παγωμένος ώμος ή Συμφυτική θυλακίτις του ώμου είναι μια κατάσταση την οποία την χαρακτηρίζει η φλεγμονή και η δυσκαμψία λόγω του συνδετικού ιστού ο οποίος καλύπτει την άρθρωση του ώμου. Είναι πάθηση συνήθης στην ηλικία 50-80 ετών.

Μερικές φορές ο αρθρικός θύλακας της άρθρωσης του ώμου φλεγμένη και "σφίγγει" την άρθρωση. Η φλεγμονή προσβάλλει τον υποκείμενο θύλακο της άρθρωσης οδηγώντας σε ρίκνωση των ιστών και προσκόλληση του θυλάκου σε παρακείμενους ιστούς, όπως και συμφύσεις μεταξύ των αρθρικών επιφανειών. Τέλος ελαττώνεται το αρθρικό υγρό, που βοηθάει στην ομαλή κίνηση, λιπαίνοντας τις αρθρικές επιφάνειες, με αποτέλεσμα την προοδευτική μείωση των κινήσεων της άρθρωσης και τον πόνο.

Συμπτώματα

Γενικά το σύνδρομο του παγωμένου ώμου μπορεί να χωριστεί σε τρία στάδια:

1. Επώδυνο στάδιο: στο πρώτο στάδιο υπάρχει πόνος σε όλες τις κινήσεις του ώμου. Επίσης σε αυτό το στάδιο αρχίζει η δυσκαμψία του ώμου.

2. Στάδιο δυσκαμψίας: Το δεύτερο στάδιο του παγωμένου ώμου χαρακτηρίζεται από μεγάλη έλλειψη κίνησης εξαιτίας του ουλώδους ιστού που αναπτύσσεται στον αρθρικό θύλακα . Οι ασθενείς βιώνουν μεγάλη δυσκολία στο να φτάσουν το χέρι πίσω στην πλάτη τους. Ο πόνος σε αυτό το στάδιο αρχίζει και υποχωρεί.

3. Στάδιο υποχώρησης των συμπτωμάτων: Σε αυτό το στάδιο τα συμπτώματα αρχίζουν να υποχωρούν καθώς ο ώμος γίνεται πιο χαλαρός και κινείται άνετα.

Τα συμπτώματα που σχετίζονται με τον παγωμένο ώμο αναπτύσσονται σταδιακά. Αρχικά οι ασθενείς βιώνουν μια ενόχληση στον ώμο η οποία εξελίσσεται σε «κοφτερό» πόνο με συγκεκριμένες κινήσεις ή δραστηριότητες. Ο πόνος που σχετίζεται με το σύνδρομο του παγωμένου ώμου αυξάνεται με όλες τις κινήσεις του ώμου. Δραστηριότητες όπως ανύψωση του χεριού, κουβάλημα, άρση αντικειμένων, σπρώξιμο ή τράβηγμα, πίεση του ώμου κατά την διάρκεια του ύπνου, λύσιμο ενός στηθόδεσμου αυξάνουν τα συμπτώματα. Συχνό φαινόμενο είναι ο νυχτερινός πόνος και ο πόνος τις πρώτες μέρες της ημέρας.

Αιτίες - επιβαρυντικοί παράγοντες (παράγοντες κινδύνου)

Αν και το ακριβές αίτιο για τον ιδιοπαθής «παγωμένο ώμο» δεν είναι γνωστό θεωρείται ότι ευθύνεται κάποιος τραυματισμός της άρθρωσης του ώμου ή των γειτονικών ιστών. Ο παγωμένος ώμος εμφανίζεται περισσότερο σε περιπτώσεις όπου δεν έχει εφαρμοστεί η κατάλληλη θεραπεία. Επίσης εμφανίζεται περισσότερο σε περιπτώσεις όπου ο ώμος έχει ακινητοποιηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα ( π.χ μετά από χειρουργική επέμβαση ) , εάν ο ασθενής πάσχει από διαβήτη ή άλλο αυτοάνοσο νόσημα.

Θεραπεία - πρόληψη – αποκατάσταση

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι και στα τρία στάδια της πάθησης η φυσικοθεραπεία έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Σε ασθενείς με παγωμένο ώμο και εφόσον δεν είχαν ρήξη (μερική-ολική) του τενόντιου πετάλου των στροφέων, η αποκατάσταση των κινήσεων στην γληνοβραχιόνια άρθρωση ήταν πλήρης, και αποκαταστάθηκε πλήρως ο ωμοβραχιόνιος ρυθμός.

Οι οδηγίες του φυσικοθεραπευτή στους ασθενείς είναι συγκεκριμένες ασκήσεις, υποβοηθούμενες και ενεργητικές - ήπιες διατάσεις σε καθημερινή βάση και γίνεται τακτικός έλεγχος της πιστής και σωστής εφαρμογής τους.

Ο θεράπων ιατρός επιβλέπει τη πρόοδο του ασθενή και ανάλογα το βαθμό των συμπτωμάτων προτείνει παυσίπονα και επεμβαίνει με εγχύσεις συνηθέστερα κορτικοειδών και υαλουρονικού νατρίου για να διευκολυνθεί και να επιταχυνθεί η αποκατάσταση της άρθρωσης.

Στις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις της χρόνιας δυσκαμψίας που δεν απαντά στην συντηρητική θεραπεία, συνιστάται η χειρουργική αντιμετώπιση. Στις περιπτώσεις του ιδιοπαθούς παγωμένου ώμου η χειρουργική επέμβαση είναι σπανίως απαραίτητη, ενώ στις δευτεροπαθείς (κυρίως μετατραυματικές και μετεγχειρητικές) αποτελεί την πιο συχνή λύση.